Liefdevolle verwaarlozing
Column in Management Kinderopvang, 10 2010
Mijn dochter brak in het najaar haar pols, door een valpartij met de fiets. Een vriendinnetje viel van haar trampoline, gebroken been. Een buurjongen brak zijn arm na een bijzondere truc met zijn waveboard. De krantenberichten dat de spoedeisende hulp het tegenwoordig drukker heeft dan ooit, komen mij dus niet vreemd voor, de conclusie die de stichting Consument en Veiligheid eraan verbindt wel. Kinderen moeten op valles, zegt Consument en Veiligheid. Hebben ze geen RSI van te veel achter de computer zitten, maar een verstuikte enkel van te veel op de ripstick, is het weer niet goed.
Volgens de stichting gaat de motoriek van veel kinderen achteruit doordat ze dikker worden en minder buiten spelen. Uit onderzoek heeft de stichting laten blijken dat ouders hun kinderen te beschermd opvoeden. Dat is tegenwoordig de conclusie van bijna ieder onderzoek in de opvoedkundige sfeer. En concludeert de opdrachtgever van zo’n onderzoek dat niet al bij voorbaat zelf, dan zijn het wel de deskundigen en de ingezonden brievenschrijvers achteraf. Basisscholen moeten dus valles geven, vindt de stichting. Het volgende ‘maatschappelijke probleem’ dat op het bordje van het onderwijs wordt gelegd. Drugs- en alcoholoverlast? Mijn gemeenteraad heeft de oplossing: een lespakket voor het onderwijs. Loverboys, anorexia, kinderlokkers op internet: scholen zijn er maar druk mee.
Gelukkig zijn er ook andere geluiden, van pedagoog Liesbeth Groenhuijsen (NRC, 9 september jl) bijvoorbeeld. ‘Stop overal experts op te zetten’, zegt zij. ‘Het hoeft niet allemaal perfect. Ouders hebben vaak veel liefde te geven.’
Ouders wordt vaak verweten te geloven in het maakbare kind, maar ook de overheid en de maatschappij kunnen er wat van. Daarom was de opmerking over de bso van Josette Hoex van het NJi in Kinderopvang (7/8) zo verfrissend. We moeten onszelf niet belangrijker maken dan we zijn, vindt ze. ‘Ik heb wel eens het idee dat de bso zichzelf overschreeuwt om serieus genomen te worden. Dat ze bang is niet volwaardig mee te tellen als je “alleen maar opvang” biedt. Maar alleen maar opvang is heus niet zo weinig. Het is een eigen gedachte dat het gewone pedagogisch verantwoorde aanbod te mager is. Maar dat gewone is al heel veel.’
Liefdevolle verwaarlozing is een begrip dat pedagoog Rita Kohnstamm enkele decennia geleden muntte. We horen het tegenwoordig veel te weinig.