donderdag 12 maart 2009

Vingerscan
Column Management Kinderopvang, maart 2009

Veel media-aandacht afgelopen maand voor de kinderopvang. Maar wat voor aandacht… De google alerts over het drama in Dendermonde tuimelden over elkaar heen. Maar het ging niet alleen over Dendermonde, over hoe een krankzinnige zomaar instak op onschuldige baby’s en medewerkers. Het nieuws daarover droogde snel op. Het ging daarom nog veel meer over de kinderopvang in het algemeen, over kinderdagverblijven in België én in Nederland. Hoe zit het daar met de beveiliging? Dat is een vraag die na het tragische voorval onmiddellijk bij journalisten opkomt. Het RTL-programma Editie NL besloot de proef op de som te nemen en ging zelf een kijkje nemen. Met een zeer discutabel journalistiek middel, namelijk de verborgen camera. De journalist deed zich voor als de aardige buurman, noemde de naam van een kind (hoe wist hij die trouwens?) en kwam gewoon binnen. Schande, schande, riep RTL. Maar eigenlijk was er niet veel meer te zien dan een van schrik huilende medewerker. Nergens bleek dat hij het kind ook meekreeg.
Wat had RTL dan verwacht? Ook bij de Nederlandsche Bank kun je gewoon binnenlopen. Maar als we de berichten mogen geloven, worden kinderdagverblijven binnenkort nog veel zwaarder beveiligd dan onze schatkist. Niet alleen bestoken beveiligingsfirma’s kinderdagverblijven in deze dagen met mails en bezoekjes, ook de kinderopvang zelf laat weten op zoek te zijn naar betere beveiliging.
Het woord ‘vingerscan’ dook opeens in ieder bericht over de kinderopvang op. Staatssecretaris Dijksma sprak dezelfde week nog met vertegenwoordigers van de branche. Iedereen riep om het hardst dat incidenten nooit uit te sluiten zijn, maar dat zij de komende tijd ernstig gaan nadenken over veiligheid.
Natuurlijk is het goed om na te denken over veiligheid, maar het lijkt wel of de kinderopvang dat nu voor het eerst doet. Dat zal de gemiddelde ouder niet geruststellen. Terwijl iedereen beseft dat Dendermonde overal had plaats kunnen vinden: in de speeltuin, dierentuin of supermarkt. Hoogstwaarschijnlijk koos de dader toevallig voor een kinderdagverblijf.
Hetzelfde zag je na de dodelijke steekpartij op een basisschool in Brabant, twee jaar geleden. Even is er veel ophef, maar de schooldeuren zijn bijna overal nog gewoon open. Over tot de orde van de dag. En misschien is dat maar goed ook. De kinderopvang wil tenslotte graag een open houding hebben tegenover de samenleving, tegenover de wijk. Overal richten we daarvoor brede scholen op waar buurtbewoners binnen kunnen lopen. Daaromheen past geen hoog hek met toegangspasjes.
Kinderopvang en kinderschoenen
Column in Management Kinderopvang, februari 2009

Steeds vaker zie ik in de landelijke kranten vacatures afkomstig van de kinderopvang. Al langer voor leden van de raad van toezicht en bestuurders, maar tegenwoordig ook voor marketingmanagers of hbo-geschoolde pedagogen. En dan niet een mini-advertentie tussen de ‘boer zoekt vrouw’-rubriek en de vakantiebungalows. Het zijn formaten die niemand kan ontgaan. Ze kosten een paar centen, dergelijke advertenties, maar kinderopvangorganisaties zouden ze deels op het budget van de marketingafdeling kunnen boeken. Of misschien zelfs kunnen declareren bij de afdeling marketing van de MOgroep of de Brancheverenging? Zo’n vacature lokt niet direct meer klanten naar de eigen organisatie, maar is wel goed voor het imago van de branche als geheel.
En dat imago opvijzelen is nog steeds nodig. Iedereen die congressen bezoekt, zit regelmatig met gekromde tenen te luisteren naar een spreker vanuit het bedrijfsleven met een paar goedbedoelde adviesjes voor de kinderopvang. Nog steeds blijkt dan dat de kinderopvang niet als volwaardige bedrijfstak wordt beschouwd. Of op zijn minst als een bedrijfstak die nog in de kinderschoenen staat.
Dat de kinderopvang dat stadium langzamerhand ontgroeid is, geven die advertentiepagina’s aan. En met de vacatures voor pedagogen laat de branche tevens zien dat ze haar pedagogische taak serieus neemt.
Maar komt de kinderopvang in de ogen van derden ooit úit de kinderschoenen? Alleen als iedereen ervan is doordrongen dat een imago gemaakt, maar ook gebroken kan worden. Zo las ik onlangs een wervend bedoelde tekst van een kinderopvangorganisatie die luidde: ‘wie het idee heeft dat een kinderdagverblijf een soort dumpplek is voor ouders die allebei werken, heeft het helemaal mis’. Twijfelende ouders zullen na zo’n zin onmiddellijk de telefoon pakken om alsnog opa en oma te vragen of ze toch alsjeblieft op hun aanstaande kleinkind willen passen.
Of wat dacht u van de Almeerse ondernemer die haar organisatie ‘Kinderparkeergarage’ noemt? ‘Kinderparkeergarage loopt niet’ kopt de Telegraaf (5 januari). Nee, vind je het gek. Welk kind wil zijn kind parkeren in een garage. De opvang is weliswaar gericht op winkelende ouders en niet op werkende ouders, maar krijgt toch talloze fijne reactie over hoe schandalig kinderopvang is op de website van de Telegraaf. De ondernemer zelf is ervan overtuigd dat haar onderneming niet loopt vanwege de geringe bekendheid en de onvindbaarheid. Overigens kun je in Almere goedkoper je kind parkeren dan je auto, maar dat geldt op meerdere plekken.