Piraten
Column in EigenWijs, nr 24
‘Hoe is het mogelijk dat wij, geboren in de 40-er, 50-er, 60-er, 70-er jaren, nog leven?! Volgens de theorieën anno 2006 moeten wij al lang dood zijn.’ Zo begint de tekst op een groot waarschuwingsbord bij de fantastische piratenspeeltuin waar wij in de zomervakantie bij toeval terecht kwamen.
‘Wij zaten in auto’s zonder veiligheidsstoeltjes, gordels en airbags. Boven aan de trap was geen hekje. Wie te ver ging kukelde naar beneden. (…) ‘Wij hebben ons gesneden, botten gebroken, tanden uitgevallen en hier werd niemand voor naar de rechter gesleept. Dat waren gewoon “ongelukken” en soms kreeg je er ook nog een extra pak slaag voor. (…) Onze daden hadden consequenties en daar kon je je niet voor verstoppen’ .
Kortom, wij dertigers, veertigers en vijftigers zijn helden, want wij hebben risico’s durven nemen. Volgens het principe ‘risico’s durven nemen’ is de speeltuin ingericht. Wie zijn evenwicht niet kan bewaren op de loop van een kanon wacht geen zachte landing op rubberen tegels. Wie uit de stuurhut van het schip valt, heeft grote kans met zijn hoofd op een roestig anker terecht te komen. Wow, dacht ik. Zou hier ooit een veiligheidsinspecteur geweest zijn? Maar mijn kinderen hadden het geweldig naar hun zin. Onder de kop ‘Letselschade’ vermeldde het aanplakbiljet ook nog: U bent zelf verantwoordelijk voor het kwaad dat uw kinderen overkomt.
Hoe ver strekt die verantwoordelijkheid, van ouders voor hun kind, van speeltuinen voor haar bezoekers, van een samenleving voor haar kinderen? We komen daar niet goed uit. Moet een 14-jarige meisje uit Wijk bij Duurstede gewoon gaan solozeilen rond de wereld? De meningen in de vele ingezonden brieven en opiniestukken zijn verdeeld. Officiële instanties, psychologen en pedagogen zijn over het algemeen tegen, maar verschillende ouders uiten in de krant juist hun bewondering voor de durfal.
We leveren pubers met een gerust hart uit aan Somalische piraten, maar als ze in een erkende instelling als de buitenschoolse opvang verblijven dan mogen ze zich nog geen buil op hun hoofd vallen. Of durven ouders gewoon geen krachtig ‘nee’ meer te laten horen en hopen ze maar dat de Onderwijsinspectie, de Kinderbescherming of de kinderopvang die taak van hen overneemt? Zoals het soms ook lekker uitkomt dat je geen ‘nee’ hoeft te zeggen omdat je op de dag van dat slaapfeestje naar de verjaardag van oma moet.
