Geluidsoverlast
Column in Management Kinderopvang 11 2009
‘Mam, we mogen nu zo hard schreeuwen als we willen.’ Minister Cramer beschouwt kinderstemmen vanaf 1 januari niet meer als geluidsoverlast en dat was mijn kinderen dankzij het jeugdjournaal niet ontgaan. Gelukkig heeft hun school geen buren en dus ook geen klagende buren. Amsterdam Oud-West komt klagende buren wel tegemoet. Per woonblok mag voortaan maximaal één kinderdagverblijf, school of buitenschoolse opvang gevestigd worden. ‘We willen niet dat er straks vier kinderdagverblijven in één binnentuin zitten’, zegt stadsdeelvoorzitter Bouwe Olij in het Parool. Van ondernemers wordt bovendien gevraagd dat ze eerst afspraken maken met de buurtbewoners.
Wat moeten die afspraken inhouden, kun je je afvragen. Dat de kinderen een uurtje per dag gelucht worden? Dat medewerkers hen voortdurend tot stilte manen. Uit mijn tijd als bestuurslid van de plaatselijke kinderopvangorganisatie herinner ik me nog talloze vruchteloze gesprekken met buurtbewoners, over piepende fietswieltjes en zingende kinderstemmetjes. En altijd was er dan wel weer een Boze Buurman die wist te melden dat in zijn tijd moeders gewoon thuis bleven om voor de kinderen te zorgen.
Maar niet alleen de oude gepensioneerde brombeer, ook de moderne thuiswerkende stadsbewoner kan weinig meer van kinderen hebben. Thomas Roosenboom wijdde er een paar jaar geleden een boos boek aan. Waar bent u bang voor, vroeg HP/De Tijd hem bij die gelegenheid. ‘Voor het gemak waarmee moderne vrolijkheid kan omslaan in geweld. Dat voel je als je langs een schoolplein loopt: dat gekrijs dat door merg en been gaat. Dat constante rennen en tegen ballen aan schoppen. Ik voel daar een dreiging van geweld in. Je zult een kind hebben dat je op zo'n schoolplein moet achterlaten.’
Lawaai is een sterk onderschatte vorm van milieuvervuiling. Daar ben ik van overtuigd. Ook geloof ik met de klagers dat Nederland steeds lawaaiiger wordt. Steeds meer auto’s, scooters, motoren, speedbootjes, jetski’s, helikopters, vliegtuigjes, bladblazers, grasmaaiers, elektrische heggenscharen, hogedrukspuiten, takkenversnipperaars. Maar wat gaan we dan als eerste aanpakken? Waar staan de kranten vol van? Juist ja, kinderstemmen. Of om met een reaguurder van de Volkskrant-website te spreken. ‘Al dat gezeur over hongerend Afrika, vrouwenonderdrukking en gesneuvelde soldaten wordt nu eindelijk eens op de achtergrond gezet omdat er een wérkelijk probleem is, te weten gillende kinderen op het schoolplein.’
