Toezichthouder
column in Management Kinderopvang 11 2011
‘En als u dan geen tijd of zin heeft om zitting te nemen in de klankbordgroep, de ouderraad of de medezeggenschapsraad, dan zie ik u weer over zes jaar, bij de diploma-uitreiking’, zegt de rector van de school van mijn brugklasdochter. Ze zijn er nog steeds, ouders die twee keer in de onderwijscarrière van hun kind op de middelbare school komen: tijdens de open dag en bij de diploma-uitreking. Maar het worden er wel steeds minder, aldus Frederik Smit, dé deskundige op het gebied van de ouderbetrokkenheid. Voor het tv-programma De Avond van het Onderwijs deed hij onderzoek naar ouders en school. Ouders blijken een grotere rol te willen dan ze nu krijgen. Niet alleen als hun kinderen klein zijn, maar ook als ze al pubers zijn (de Volkskrant, 3 oktober jl.).
Hoe kan het dan dat de kinderopvang zo veel moeite heeft om zijn oudercommissies bezet te krijgen? Omdat ouders terecht het gevoel hebben dat ze zo weinig te zeggen hebben. Denk ik.
In het huisblad van BOinK (september/oktober jl.) staat het verhaal van een oudercommissie die de strijd aan ging tegen de uitbreiding van het aantal uren opvang per dag. Ze leverde flinke inspanning en ging tot aan de Klachtenkamer, maar het leidde tot niets. De directie legde de uitspraak gewoon naast zich neer. Zelfs BOinK lijkt het hoofd in de schoot te leggen, blijkens de tekst bij het verhaal. ‘BOinK adviseert oudercommissies voorafgaand aan het adviestraject prijswijzigingen een goede afweging te maken tussen tijd en energie (…) en de verwachte resultaten. Soms kan het beter zijn om zich actief te richten op de verbetering van de pedagogische kwaliteit.’
Medezeggenschapsraden en oudercommissies, ze lopen tegen dezelfde problemen aan. Te weinig tijd, te weinig kennis en te weinig invloed om echt het verschil te kunnen maken. Geen wonder dat veel ouders gedemotiveerd raken en opstappen, concludeert ook BOinK. Hierdoor gaat er nog meer kennis verloren.
De kinderopvangorganisatie, de school, maar ook de hele maatschappij moet zijn toezichthouders koesteren. We hebben genoeg van toezichthouders die als excuus voor het buitensporige salaris van hun directeur, zoals bij het Centraal Orgaan Asielzoekers, verklaren: we kwamen maar vier keer per jaar bij elkaar en hadden helemaal geen tijd om naar het salaris te kijken.
De kinderopvang is geen particuliere sector. Er gaat veel belastinggeld om. Een uitbreiding van uren die door 95 procent van de ouders ongewenst is, is in feite een greep in de staatskas. Koester de (toezichth)ouder die daar actie tegen onderneemt.
