Optimisme
Column in Management Kinderopvang, april 2011
Vorige week reden wij in een optocht achter elkaar, een kleine tweehonderd ouders met hun 9-jarige en 12-jarige kinderen. Allemaal naar de naburige plaats voor vaccinaties. Natuurlijk werd er gecarpoold, maar dan nog was dit onnodige milieubelasting. Bovendien vond de regionale prikdag plaats op een dinsdag, voor iedere ma-di-domoeder een werkdag. Hoezo werk en zorg makkelijker maken? Doorgeschoten efficiency van de GGD. Ik mailde er over met de coördinator. Zij noemde mij zeven argumenten waarom het zo moest. Ik mailde er haar zeven terug waarom niet.
Een van haar belangrijkste argumenten was kostenbesparing, van mij ontheemding. Vroeger hadden wij in mijn stadje twee consultatiebureaus, waaronder een in een beetje groezelig oud monument. Daar kwam je collega-ouders tegen. Daar praatte je informeel over je zorgen en slapeloze nachten. Consultatiebureaumedewerkers en ouders kenden elkaar. Nu moeten ouders ellenlange vragenlijsten invullen. Vragenlijsten die intimiderend overkomen, zo bleek onlangs uit een enquete van Ouders Online.
Er is bij ons nog steeds een consultatiebureau, spik en span. Het is tevens het centrum voor jeugd en gezin. Fantastisch aangekleed. Maar wanneer komen ouders zonder baby’s daar nog? Hoe maak je zo’n centrum laagdrempelig? Door ouders er op onschuldige momenten naar toe te laten gaan. Om te prikken bijvoorbeeld.
Aan de ene kant tuigen we in Nederland nieuwe instellingen op. Aan de andere kant breken we ieder initiatief weer af. De GGD (in mijn regio nog wel gefuseerd met de jeugdgezondheidszorg) kan niet anders, zegt ze, omdat het budget te krap is.
Dat zien we meer. Net lekker bezig als school om passend onderwijs vorm te gaan geven: de minister kort een kwart op het budget. Net gelukt om op je school witte en zwarte leerlingen binnen te halen: de minister zegt dat het niet meer nodig is. Net als kinderopvang veel geïnvesteerd in VVE: de minister schuift de voorschool binnen bij het onderwijs.
Toch zijn er nog steeds mensen, in de kinderopvang en het onderwijs, die hun optimisme niet verliezen. En die mensen gaan het maken. De schooldirecteur die ondanks alles wegen vindt om meer kinderen extra begeleiding te bieden. Bijvoorbeeld door zelf een bso te beginnen en bso-medewerkers in te zetten als klassenassistent. Ook de geslaagde voorbeelden van brede scholen zijn bijna allemaal tot stand gekomen vanwege enthousiast mensen die hun optimisme niet verliezen, die doorgaan en nieuwe ideeën durven uit te proberen. Ook al staat niet vast dat ze gaan slagen. Mensen die het anders durven te doen. Het is niet moeilijk om cynisch te worden in deze tijd. Maar de wereld is aan de optimisten. Daar ben ik optimistisch in.
