Hyperleidster
Column in eigenWijs 19, tijdschrift voor pedagogische medewerkers van Kinderopvang Humanitas
De kleerkasten van mijn kinderen liggen vol shirts met lijmvlekken. ‘Dat is sterke lijm, mam.’ Ja, dat heb ik gemerkt. Zelfs mijn Miele wast het er niet uit. Jaren heb ik mijn schouders erover opgehaald, maar op een dag trek ik toch de stoute schoenen aan. Ik stel de juf voorzichtig voor om eens op zoek te gaan naar een andere lijmfabrikant. Ze aanhoort mij welwillend. Een paar dagen later krijg ik mijn negenjarige dochter thuis. ‘Door jou ben ik nu de enige in de klas die een schort aan moet’, roept ze verontwaardigd.
Dochter boos en moeder heeft nu waarschijnlijk het etiket hyperouder opgeplakt gekregen. Ouders zitten namelijk in de hoek waar de klappen vallen. Of ze bekommeren zich te weinig om hun kinderen en sturen ze zonder ontbijt naar school. Of ze zijn té bezorgd. Die laatste groep heet tegenwoordig hyperouder. En vooral pedagogische medewerkers in de kinderopvang schijnen er last van te hebben. Ze betitelen maar liefst twintig procent van de ouders als hyperouder.
Ik zet daar mijn vraagtekens bij, zeker na de sterke-lijmervaring. Ben ik een hyperouder omdat ik een keer klaag over de lijm? Is een ouder die een opmerking heeft over de doorweekte schoenen na het buitenspelen een hyperouder? En de ouder die uitleg vraagt over de bult op een voorhoofd? Of de ouder die wil weten hoe de afdruk van een rijtje tandjes in de arm van zijn oogappel komt?
Ik geloof niet in dat cijfer van twintig procent. Of het moet twintig procent zijn van de pedagogische medewerkers dat je hyperleidster kunt noemen. Hyperleidsters zijn pedagogische medewerkers die bij voorbaat bang zijn voor een kritische opmerking van ouders. Ze denken alvast voor de ouders en willen iedere valpartij, buil of nat pak voor zijn.
Ik maakte het mee tijdens een ouderavond over uitdagend buitenspelen in de buitenschoolse opvang. Niet de ouders zetten daar vraagtekens bij de veiligheid of waren overbezorgd, maar de pedagogische medewerkers. Zij zagen overal gevaren en bezwaren.
Natuurlijk zijn er ook overbezorgde ouders, maar zelfs die zijn voor rede vatbaar. Als een pedagogische medewerker weet wat ze doet, daar achter staat en daar uitleg over geeft, kan ze iedere ouder overtuigen. Dat is mijn overtuiging. Het is niet erg om verantwoording af te leggen tegenover ouders. Dat hoort bij het vak. En wie bang is voor vuile kleren, die schaft toch gewoon een stapeltje overalls aan.
